மழை இரவின் கடைசி துளிகள்

மழை, வரம் எனக்கு.
அது கேட்காமல் எனக்கு கொடுத்ததெல்லாம் புன்னகை மட்டும் தான்.

மழையை எப்போதும் நான் இயல்பாக பார்த்ததில்லை.
நான் அதை ரசித்திருந்த அனைத்து கணங்களிலும் பல வண்ணப் படங்களின் கலவை இருந்தது.

அண்ணாந்து மழை வாங்கிய இரு சக்கர பயணங்களும்,
தொப்பலாக கரைந்த நடு ரோட்டு நடைகளும்,
ஏதோ ஒரு கதாநாயகனின் காட்சி தொடர்ச்சியாகவே இருந்திருக்கிறது.

மழையை எப்பொது நான் நானாக ரசித்திருந்தேன்?

திரைப்படங்கள் என் கண்களுக்குள் கலக்காத என் பிஞ்சு காலத்தில் அது நிகழ்ந்திருக்கலாம்.
அந்த பதிவுகள் எல்லாம் முன்னெப்போதோ பெய்த மழையால் கழுவப்பட்டிருந்தது.

வேண்டுமானால் அது இன்று தான் நடந்தது என்று சொல்லலாம்.
குறிப்பாக சொன்னால் அதுவும் இன்றைய மழை நின்ற பிறகு தான்!

என் நினைவுகள் இவ்வாறு விரிந்து விழைந்தது.
மழை குளிப்பாட்டிய கண்ணாடி கதவுகள்;
ஒர் நிசப்த இரவு;
அரை இருட்டில் தெரியும் திறந்த சன்னல்கள்;
அதில் சொட்டும் மழையின் கடைசி துளிகள்;
ஒரு தேநீர் கோப்பை;
கடைசியாக இந்த கவிதையின் தலைப்பு.

இப்போது மெதுவாக அரும்புகிறது என் பால்ய கால நினைவுகள்,
நான் எட்டி பிடித்து இழுக்கும் மரக்கிளையில் தொங்கும் மழை துளிகள் தொட்டவுடன் என் உடலெல்லாம் சிலிர்த்து விடும்.

அந்த ரசனை என்னுடையதாக இருக்கலாம்,
யாரும் எந்த திரைப்படத்திலும் முயற்சிக்காமல் இருந்திருந்தால் அல்லது
நான் யாரிடமிருந்தோ தொடர்ந்திருக்காமல் இருந்தால்.

மழை பெய்யும் பொழுதை விட நின்ற பிறகு தான் அழகாக இருக்கிறது.
நான் அதன் கடைசி துளிகளின் காதலன்.

சிவாஜி - தி பாஸ்

"ர-ஜி-னி என்பது வெறும் பெயரல்ல, அது ஒரு மூன்றெழுத்து மந்திரம்" என்று பாலகுமாரன் ஒரு முறை எழுதி இருந்தார். அது எந்த அளவு உண்மை என்பதை இந்த படத்தை தியேட்டரில் பார்த்தால் தான் தெரியும். ரஜினி நின்றால், நடந்தால், திரும்பினால், சிரித்தால் என எதற்கும் ஆரவாரம், விசில்.

அன்றிலிருந்து இன்று வரை, சில விஷயங்களை, ரஜினி செய்தால் தான் எடுபடும், ஒத்துக்கொள்ள முடியும். வேறு யார் செய்தாலும், "பெரிய ரஜினினு நெனப்பு", என்று தோன்றும் அளவுக்கு, he is been branded, obliging those rules, இந்த விமர்சனத்தை ஆரம்பிக்கிறேன்.

படம் முழுவதும் ரஜினி. சில இடங்களில் நடுவில் ரஜினி, அவரை சுற்றி சங்கர். (காவிரி ஆறும்... மற்றும் சகானா... பாடல்களில்)

புதுமுகங்கள்: பட்டிமன்றம் ராஜா மற்றும் சாலமன் பாப்பய்யா. பழகலாம் வாங்க காமெடி தாங்க முடியவில்லை.

ரகுவரனுக்கு ஏன் இந்த நிலைமை. புது முகங்களை விட குறைந்த வசனம், மொத்தமே 15 நிமிடம் கூட பார்க்க முடியாது அவரை படத்தில்

சிரேயா: அழகு தேவதை, gorgeous... ஜீன்ஸ் படத்துக்கு பிறகு சங்கரின் சிறந்த (அழகில், உடை அலங்காரத்தில், ஒப்பனையில்...) கதாநாயகி.

தோட்டா தரணி: சகானா பாடல் செட்டில், சங்கரின் தேவையை சரியாக பூர்த்தி செய்து இருக்கிறார். எங்க சார் புடிச்சீங்க அந்த பியானோவை.

பாடல்கள்: 2 அல்லது 3 பாடல்கள் தவிர மீதி பாடல்களில் கொஞ்சம் சத்தம் அதிகம். (மீண்டும்) சகானா காதுக்கு இனிமை.

ஒளிப்பதிவு: நம்ம கே. வீ. ஆனந்த். பின்னி விட்டார் போங்கள்.

சங்கர் இந்த படம் வருவதர்க்கு முன், இந்த படம் ரஜினி ரசிகர்களுக்கு ரஜினி படமாகவும், சங்கர் ரசிகர்களுக்கு சங்கர் படமாகவும், இவர்களின் சேர்க்கை எப்படி இருக்கும் என்று வருபவர்களுக்கு தீனியாகவும் இருக்கும் என்று கூறினார்.

அந்த மட்டிலும் உண்மை.

ஒன்றரை வருட உழைப்பு, மூன்று முறை ரிலீஸ் தேதி தள்ளி வைப்பு, இவ்வளவும் இந்த வெற்றிக்காக தான்.

How to name it?

Every body has strange experiences in life occasionally. And despite a thousand explanations you find it impossible to dismiss it has a coincidence.

On a very ordinary weekend I went for a shower after choosing my favorite play list in my mobile and ensuring maximum volume. At almost the end of the second or third song I had a fleeting wish that ‘how I wish I could listen to the same first three songs again over and over, not having to listen to the comparatively lesser favorites, considering my inability to go out and change it that way.’

A few minutes later, something happened that really amazed me, of the 15 songs in my play list, my mobile started playing the first song again. When this happened the second time I was surprised, third time intrigued, fourth time frightened. Oh…god…what’s happening…

The moment I was out of the shower, I tried to observe the pattern. It happened the same way. Then I tried playing the other songs and I realized they had some how got deleted….even more intriguing. I thought “Be careful what you wish for, you may end up getting it”)

I remember showing my friend the songs last night and the next day morn its not there. Did not as much disturb my mobile mean time except for switching off the alarm (and go back to sleep of course)

Although troubled by the fact I have to collect the rest of missing 50 songs, when USB access of my laptop had been disabled and the blue tooth of my mobile not is detecting my laptop’s, my invincible optimism was thrilled about the opportunity to reconstruct the list.

The next day I did unravel the mystery of the missing songs. My memory card had been displaced. With little idea where a memory card is, some random trouble shooting helped me get it back in place and I retrieved all the presumably lost data.

But then…

How is it those exact three songs I wanted to hear ended up being stored in my mobile?

How is it that it ended up being that way jus when I wished for it?

How did my memory card get displaced when I had given my mobile much less of a jerk?

Was this jus a series of coincidences…?

Tamil, as she is spoken

I owe this post to P, for her faith in getting me back to my writing habit, which once used to be a compulsive addiction.

Languages, dialects, words and expressions have never failed to intrigue me. My mother tongue is a dialect of Tamil called 'Palakkad Tamil', the one that Kameshwaran (Kamal) speaks in MMKR. Funny as it might sound to the rest of the Tamil speaking clan, there is a certain charm about it that I am incompetent of versifying. This is the dialect I was born with. My verbal learning curve started with the nasalized utterances of this language. This is the form of Tamil I am most comfortable with.

As I grew up, a different form of Tamil inspired me, the one that is popularly called Madras Tamil. I believe that having lived in Chennai (the then Madras) for most of my life, it is natural that it has appealed to me. (Who said familiarity breeds contempt?) Again, there is a certain charm about this form of Tamil, that I am incompetent of versifying. Linguists with a puritanical streak might disagree with me.

The closest comparison to Madras Tamil is the Black English. Both these forms being very colloquial and unacceptable professionally. What binds them closely is the ergonomics. Language is a tool to communicate effectively and easily. Going by this definition, these dialects are not a denigration of language, but a well evolved version of their more acceptable counterparts. Both these forms use lesser number syllables in their words and are clearly easier to speak.

Consider this:

Enna pannindu irruke?
ina pannu kire?

The latter certainly is easier and quicker than the former. The same can be said about black English, where words are spoken such that there is a stress on a single syllable. Easy, effective!

For the ones who have tried it, when you try speaking Madras Tamil with a BD (an Indian cigarette) betwixt your lips, it would never fall. Jeez to me that is ergonomics at its best. (Not that I smoke!)

Peace out
Anty